Strona:PL Władysław Stanislaw Reymont - Na krawędzi.djvu/137

— 137 —

schodach, coraz wyżej rozlegały się wesołe głosy dziewczyn... śmiech Mańki... i skrzyp stopni... może nawet nie zauważyli, że się zapodział...
 Drzwi się otwarły do mieszkania...
 Wytężył słuch, serce mu zamarło w oczekiwaniu... zamknęły się z trzaskiem.
 Ogarnęła go cisza i jakby grobowy kamień przywalił duszę.
 Zapomnieli o nim!
 Jeszcze z ulicy spojrzał na okna, właśnie rozbłyskiwały światłem, westchnął ciężko i poszedł.
 Przemógł się, ale poczuł, że mu się stała straszna krzywda, i że mu duszę zalewają gorzkie łzy żalu i bezsilnej wściekłości.
 — Pies z wami tańcował, mordy jedne! — zaklął z nienawiścią.
 Zegary biły szóstą, kiedy się znalazł pod Zygmuntem, ciemno już było, zapalone latarnie rozbiegały się na wszystkie strony węzłowatemi sznurami świateł, wieczór szedł cichy i ciepły, ostatnie liście leciały na trotuary, zapchane ludźmi. Szedł ostro środkiem trotuaru, brutalnie rozpychając świątecznie postrojone gromady, że niejedna groźna obelga leciała za nim.
 — Stawiasz się? Chcesz w mordę? — wrzeszczał niekiedy, wysuwając pięści.
 Odsuwali się trwożnie, groźby milkły, bo miał w oczach pioruny i rozsrożona, blada twarz grała mu nienawiścią. Przystawał często, nic o tem nie wiedząc, ale zwolna, nieubłaganie zbliżał się do tego domu...