Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Pisma - Tom 32 - Ave Patria.djvu/074

żarów stygnących, pełne gwiazd gasnących i uniesień przebrzmiałych, całe w pamięci nadludzkich rozkoszy, rozpraszających się, jak mgły, całe jeszcze w dreszczu świętej ekstazy, w zdumieniu jakiegoś niepojętego cudu, który się w nich stał, radości niewypowiedzianej i całe już w cichym nieświadomym żalu i tęsknocie za tem, co już przechodziło…
 Naraz rozległ się poszarpany, krótki głos dzwonu, płynący z huraganem ponuremi dźwiękami, a równocześnie do drzwi z korytarza ktoś się zaczął dobijać.
 Oprzytomnieli zupełnie, nie wiedząc, co począć.
 — Kto tam? — trwoga chwyciła go za gardło.
 — Nie wie pan, gdzie poszła panna Mery? Szukamy jej od godziny w całym domu — wołała Bretonka.
 — Co to za dzwon? Nie wiem, gdzie jest panna Mery!
 — Dzwonią na trwogę w miasteczku! Jakiś statek rozbija się o brzegi, burza!…
 — Burza! — powtórzyła z przerażeniem.
 Ledwie ją przyciszył, ale i w niego to słowo uderzyło piorunem i rozdygotało mu serce strachem lodowatym.
 Dzwon huczał coraz posępniej i trwożniej.
 Wybiegli na wybrzeże.
 Ocean już szalał, utopiony w nieprzeniknionej nocy, targał się w rozwściekleniu, ryczał ty-