Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/414

 — Ach! jakiś ty podły, jakiś ty podły! — szepnęła.
 Aktor cofnął się, nie wiedząc co pokazać w twarzy, śmiech, czy też udawać obrażonego.
 — Do mnie to mówisz, do mnie, ty?...
 Nie śmiał zakląć. Ta dziewczyna zawsze swoim wzrokiem pani i dumną twarzą nakazywała mu szacunek, wtłaczała mu niejako do gardła brutalstwa, jakiemi chciał zionąć na nią.
 — Do ciebie! Jesteś podły! najpodlejszy z ludzi, słyszysz! najpodlejszy!
 — Janciu! — zawołał, jakby się tem chciał zasłonić od jej zniewag.
 — Zabraniam tak panu mówić do mnie, to mnie znieważa.
 — Zwaryowałaś czy co? Cóż to za heca! — wykrztusił ze złością.
 — Poznałam pana i pogardzam nim z całej duszy.
 — Phi! Także patetyczną wybrałaś sobie rolę. Czy to na debiut w warszawskim?
 Odpowiedziała spojrzeniem pogardy i odeszła.
 Sowińska przybiegła do niej i z tajemniczą a okrutną litością szepnęła.
 — Niechże się pani tak nie irytuje i nie trzeba się ściągać gorsetem.
 — Dlaczego?
 — Może szkodzić, bo to... bo... i resztę dopowiedziała jej do ucha.
 Krew ją oblała rumieńcem wstydu, że Sowińska