Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/129

 — O, nie, niechże Bóg broni!... to taka sobie luźna uwaga. Jak się masz, Piesiu!
 — Zdrowo, najedzono i nudnie — odpowiedział wysoki aktor o ładnej, myślącej twarzy, wyciągając rękę i witając się z dyrektorową.
 — Palisz egipskie papierosy, co?
 — Mogę, jak mecenas dasz — odpowiedział chłodno.
 — Piesiowa zdrowa i zazdrosna zawsze... co?... — pytał mecenas, podając papierosa.
 — To tak, jak mecenas zawsze w humorze: i to choroba i tamto niezdrowie.
 — Uważasz humor za chorobę, co? — pytał ciekawie.
 — Ja uważam, że człowiek normalny powinien być przedewszystkiem obojętnym, zimnym i nie dbać o nic, powinien zostać spokojnym wewnętrznie.
 — Dawno jeździsz na tym koniku?
 — Prawdę późno się zwykle poznaje.
 — Zostaniesz przy tej prawdzie długo?
 — Może na zawsze, jeśli nie znajdę czegoś lepszego.
 — Pieś, na scenę!
 Aktor wstał sztywno i spokojnym, automatycznym krokiem poszedł za kulisy.
 — Ciekawy, bardzo ciekawy człowiek! — szepnął mecenas.
 — Tylko nudny porządnie z temi wiecznie szukanemi prawdami, ideałami i inną głupią galanteryą! — zawołał młody aktor, ubrany jak lalka, w jasny garnitur, koszulę w różowe paski i w żółte cielęce pantofle.