Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Komedyantka.djvu/039

Ta stanowcza chwila, to jutro, wywierała na nią już swój wpływ.
 Kręska przyszła i swoim zwyczajem, zaczęła kołować po pokoju cichym, kocim ruchem, nim się odezwała. Miała w twarzy wyraz współczucia i rzewność w głosie.
 — Panno Janino!
 Janka spojrzała na nią i przeczytała wyraźnie jej obawę.
 — Nie! możesz mi pani wierzyć, że nie! — odpowiedziała silnie.
 — Ojciec dał słowo... będzie chciał koniecznie posłuszeństwa... co to będzie z tego?...
 — Nie! nie pójdę za mąż!... Może sobie ojciec odwołać słowo; mnie nie zmusi...
 — Tak... ale zacznie się to dopiero wojna, zacznie!..
 — Przetrzymałam już tyle, przetrzymam i więcej.
 — Ja się boję... to się tak gładko nie skończy. Ojciec taki gwałtowny... Ja nie wiem, jak tam pani może znosić tyle... Gdybym była na miejscu pani, to wiem, cobym zrobiła... i to zaraz, dziś, natychmiast!
 — Ciekawam... niech mi pani da jaką radę.
 — Wyjechałabym przed wszystkiem, żeby uniknąć hecy. Pojechałabym do Warszawy...
 — No i cóż dalej? — pytała Janka ze drżeniem w głosie.
 — Zaangażowałabym się do teatru i niech się co chce dzieje!
 — Tak, to dobra myśl, ale... ale...
 I nie dokończyła, bo dawna bezradność i dawne