Strona:PL Władysław Stanisław Reymont - Bunt - Baśń.djvu/013

na nią nienawistne oczy i, oblizawszy skrwawioną i zapłakaną twarz Niemowy, obudził go szarpnięciem.
 — Chodźmy ztąd, wypatrzą nas, — zająkał chłopak, rozumieli się doskonale.
 — Poczekam wieczora! Gotowi mnie dobić, nie obronię się.
 — A to cię uszlachtowała! Pożalił się Niemowa nad przyjacielem i garścią trawy wytarł mu boki i zaropiałe ślepia. Rex pojękiwał z wdzięczności.
 — Spędź te podłe dzioby — warknął do kota. — Te śmierdziele, to gorsze nawet od ludzi.
 — Przeprowadzę cię do obory, znam miejsce pod żłobami, — proponował Niemowa.
 — Południe zaraz i te owczarskie skowyrki mogą mnie upolować, a sił nie mam. Pić mi się chce… pić…
 — Zobaczę, czy niema nikogo przy wodzie, — oznajmił troskliwie kot.
 — Leżta, przyniosę wody.
 Jakoż, przyniósłszy w jakiejś skorupie, podtykał ją przyjacielowi.
 — Ale gołąbki toś mi powybierał, — zwrócił się do kota.
 — Wybrał je kowalowy Jędrek, widziała Maciora, niech ci zaświadczy. To zbój, on i wróble z pod bocianiego gniazda powybierał; nawet srokom nie darował, za co mnie stara tak napadła, że ledwie uciekłem. Złodziej, a teraz za słowiczemi gniazdami wypatruje. Już papuga krzyczała na niego.
 — A ty się koło papugi nie kręć! — warknął ostrzegająco Rex.