Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/265

— 261 —

ko i uciec w świat szeroki, bo czuła całą swoją bezradność wobec tych ludzi brutalnych, wobec tego życia płaskiego. Biegała po pokoju, nie wiedząc, co zrobić z sobą, tysiące myśli i postanowień zjawiało się w mózgu i rozpryskiwało bezsilnie, wreszcie zadzwoniła.
 Zjawił się Bartek, ale w koszuli tylko, nawet bez spencerka.
 — Poproś pana. Jak ty chodzisz, co?
 — A kiej proszę jaśnie pani, starszy dziedzic zlał me kijem i kazał zdjąć luberję.
 — Poproś pana! Dobrze — mówiła do siebie — rozmówimy się teraz. — Ach, to jest małżeństwo! — Zaczęła nerwowo szarpać koronki szlafroczka. — Dobrze, to ja muszę znosić od tych chamów, ja! — myślała coraz wolniej i szalony gniew wzbierał w niej, niby burza.
 Andrzej wszedł i usiadł w milczeniu.
 — Prosiłam cię, bo mam pilny interes.
 — Przypuszczałem, dla czego innego nie zapragnęłabyś widzieć się ze mną!
 Mówił twardo, gniewem płonęły mu oczy i jakąś nienawistną zaciętością.
 Oprzytomniała, dotknięta akcentem jego głosu.
 — Słucham! bo jest już tak późno... — spojrzał na zegarek.
 — Jeśli ci pilno iść spać, to nie zatrzymuję! — zawołała porywczo.