Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/237

— 233 —

do młockarni, który nieomal nie wywrócił na przegonie.
 — Jeśli masz czas dzisiaj, to możebyśmy pojechali do Witowskich?
 — Jedź sama zaraz, przyjadę po ciebie wieczorem, dobrze?
 — Nie możesz teraz jechać?
 — Widzisz, młócą pszenicę, to ważna taka robota, ale jeśli już tak koniecznie chcesz razem, zaczekaj trochę.
 Miała się już zgodzić na to, ale w ostatniej chwili powstrzymała się i szepnęła:
 — Pojadę, mogę pojechać i sama, ty przyjedziesz?
 — Przyjadę! Walek, odgarniać słomę prędzej! — krzyknął znowu.
 — Prędko przyjedziesz na obiad?
 — Za pół godziny.
 — To ja już pójdę.
 Uśmiechnęła się do niego blado, i poszła zirytowana na siebie za ten spacer.
 — Śmieszna scena! — myślała. „My się nie możem kochać jak gołębie“, powtórzyła półgłosem i roześmiała się głośno, tak głośno, że aż się obejrzała, czy nie usłyszał; zobaczyła, że znowu siedzi na koniu. I taki silny, ogorzały, wielki, niby posąg śpiżowy Gattamelaty w Padwie.
 Przy obiedzie była dość rozmowną, bo oczekiwanie wyjazdu do Jadwigi podniecało ją, i przytem zaczynała czuć do samej siebie wdzięcz-