Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/180

— 176 —

 Janka rzuciła się do niego, bo myślała, że powróciła mu świadomość; ale skoro go tylko dotknęła ręką, wyprostował się gwałtownie, brzask przytomności zagasł, odepchnął ją silnie i zaczął krzyczeć:
 — Wynosić się! Pociąg już odszedł. Panie Mieciu, powiedz tym ludziom, że nie mają na co czekać. — Odwrócił się i poszedł w drugi koniec pokoju i stamtąd zmienionym głosem mówił: — Tak, idźcie sobie, bo jak pan naczelnik powiedział, że pociąg odszedł, to nie macie na co czekać.
 Usiadł przy stole i zaczął najspokojniej przeglądać papiery.
 Spojrzeli tylko na siebie i wyszli.
 — Dokąd pani teraz chce jechać? — zapytał, gdy się znaleźli na ulicy.
 — Pojadę odwiedzić Zaleską; prosiła mnie listownie, aby koniecznie wstąpić do niej, a później zrobię kilka sprawunków dla Stabrowskiej.
 Wyznaczyła mu miejsce, gdzie się spotkać mieli i następnie iść razem kupować.
 W milczeniu zaprowadził Jankę do dorożki, bo wzburzyło go wspomnienie anonimu.
 „Byłeś jej kochankiem“ brzmiały mu w mózgu słowa Orłowskiego i piekły boleśnie.
 Gdy zobaczył ją odjeżdżającą, przyszła mu myśl pewna. Wskoczył do drugiej dorożki i kazał wolno jechać w oddaleniu.