Strona:PL Władysław St. Reymont - Fermenty 02.djvu/173

— 169 —

gasną, ludzie usypiają — i zalewa świat pełna tajemnic noc i panuje milczenie...
 Oderwała ręce od klawjatury i taka cisza zalała pokój, że słyszała bicie serca swojego.
 — Helenko! na litość, jeść mi każ dać! — wołał Woliński, wchodząc do pokoju i, przywitawszy się ze wszystkimi, odciągnął Stabrowskiego i półgłosem opowiadał.
 „Głowa ginęła w cieniu firanki, tylko wspaniale rozwinięte piersi rysowały się przez czarną tkaninkę opiętego stanika — zmysłowe usta i wysunięty podbródek w tym półzmroku rysowały się wydatnie. On lubieżnym, przysłoniętym białawą mgłą wzrokiem obejmował jej piersi, jej stan, jej biodra i nachylał się coraz bliżej ku niej“.
 Zapisała szybko Stabrowska i zwróciła się do Janki:
 — Pani improwizowała?
 — I tak i nie, bo, grając, nigdy nie wiem, co gram, tak się myśli i uczucia mieszają swoje i cudze, tak się jedno z drugiego wysuwa i łączy w jeden łańcuch, że trudno mi rozumieć.
 — Ja panią podziwiam, że może pani przy fortepianie siedzieć kilka godzin i grać, mnie pół godziny przynosi już sen — mówił Woliński.
 — To naturalne, bo pan sam nie gra i nie lubi muzyki.
 — Może i lubię, tylko nie mam nigdy czasu. Człowiek przyjdzie wieczorem spracowany jak wół, to są przedewszystkiem dzieci, potem kolacja,