Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/98

 — Nikomu. Właśnie.
 — Pójdę wszędzie.
 — A strzeż się. W tym kraju łatwo śmierć połknąć.
 — Śmierć, nie zważam na to. Człowiek ledwie krok się ruszy, a to może już na ostatnich nogach.
 — Jesteś dzielny chłopiec.
 — A jeżeli zapytają mnie o nazwisko Waszej jasności.
 — Nie powinno być jeszcze nikomu wiadome. Powiesz, że go nie znasz, będzie to prawda.
 — Gdzie się znów z Waszą jasnością zobaczę?
 — Tam, gdzie będę.
 — Jakże się o tem dowiem?
 — Wszyscy to będą wiedzieli. Tydzień nie minie, a będę głośny. Dam z siebie przykład, mszcząc króla i religię, i poznasz łatwo, że to o mnie będzie mowa.
 — Rozumiem.
 — Nie zapomnijże czego.
 — Niech Wasza jasność będzie spokojna.
 — Idź teraz. Niech cię Bóg prowadzi. Idź.
 — Zrobię wszystko, co mi wasza jasność kazała. Pójdę. Będę mówił. Będę słuchał. Będę rozkazywał.
 — Dobrze.
 — A jeśli mi się uda...
 — Zrobię cię kawalerem Ś-go Ludwika.
 — Jak mego brata; a jeśli się nie powiedzie, każesz mnie wasza jasność rozstrzelać.
 — Jak twego brata.
 — Zgoda.
 Starzec pochylił głowę i zdawał się pogrążać w poważnem zamyśleniu. Gdy podniósł oczy, był sam. Halmalo wyglądał już jak czarny punkt, niknący na widnokręgu.
 Słońce już zaszło.