Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/85

 Odwiódł kurek.
 — Dlaczego nazywasz mnie jasnością?
 — Bo jesteś wielkim panem. To widoczna.
 — A ty, czy także masz pana?
 — Tak, i wielkiego. Jakżeby żyć bez pana?
 — Gdzież twój pan?
 — Nie wiem. Opuścił kraj. Nazywa się margrabia de Lantenac, wicehrabia de Fontenay, książę na Bretanii; jest panem Siedmiolasu. Nie widziałem go nigdy w życiu, ale niemniej jest on mym panem.
 — A gdybyś go zobaczył, czy byłbyś mu posłusznym?
 — Zapewne! Toż byłbym poganinem, gdybym go nie słuchał. Należy słuchać Boga, a potem króla, który jest jakby Bogiem, a potem pana, który jest jakby królem. Ale nie o to idzie. Wasza jasność zabiłeś mego brata, muszę cię zabić.
 — Zabiłem twego brata i dobrzem zrobił.
 Majtek zacisnął dłoń z pistoletem.
 — No, powiedział.
 — Dobrze, rzekł starzec, i spokojnie dodał:
 — Gdzie ksiądz?
 Majtek spojrzał mu w oczy.
 — Ksiądz?
 — Tak, ksiądz. Dałem księdza twemu bratu, powinieneś mi także dać księdza.
 — Nie mam księdza — odparł majtek i dodał: alboż się ma księdza na pełnem morzu?
 Konwulsyjne strzały walki rozlegały się w coraz większem oddaleniu.
 — Ci, którzy tam umierają, mają go — rzekł starzec.
 — Prawda — szepnął majtek. — Mają jegomości jałmużnika.
 — Gubisz moją duszę. To bardzo źle.
 Majtek pochylił głowę zamyślony.
 — A gubiąc moją duszę — mówił dalej starzec —