Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/408

XII.

Wybawiciel.

 — To ty, Halmalo?
 — Ja, panie margrabio. Wasza Jasność widzi, że kamienie obracają się, że takie rzeczy istnieją, i że ztąd można wyjść. Przychodzę w samą porę. Ale trzeba śpieszyć. Za dziesięć minut można być w lesie.
 — Wielki jest Bóg — rzekł ksiądz.
 — Niech Wasza Jasność ucieka! — krzyknęły wszystkie glosy.
 — Najprzód wy wszyscy.
 — Ty pierwszy, panie margrabio — rzekł proboszcz Turmeau.
 — Ja ostatni.
 I margrabia mówił dalej głosem surowym:
 — Dość tej walki na szlachetność. Nie mamy czasu być wspaniałomyślnymi. Jesteście ranieni. Rozkazuję wam żyć i uciekać. Prędko! Korzystajcie z tego wyjścia. Dziękuję ci, Halmalo.
 — Panie margrabio — rzekł proboszcz Turmeau — czy się rozłączymy?
 — Bezwątpienia, na dole. Uciekać można tylko po jednemu.
 — Czy Wasza Jasność naznacza nam jaką schadzkę?
 — Tak, na łączce w lesie, zwanej Kamień Gauvain’a. Czy znacie to miejsce?
 — Znamy je wszyscy.
 — Będę tam jutro w południe. Niech każdy, kto będzie mógł chodzić, tam się stawi.
 — Będziemy wszyscy.
 — I rozpoczniemy wojnę nanowo — rzekł margrabia.
 Tymczasem Halmalo, starając się popchnąć ka-