Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/376

tylko podłożyć ogień. Ci, co mieli strzelby, uszykowali się po obu stronach drogi w postawie wyczekującej. Ktoby mógł przejrzeć przez gęste liście, zobaczyłby wszędy palce przyłożone do kurków, a lufy zatknięte w przedziałach, jakie tworzą gałęzie poplątane jedne z drugiemi. Ci ludzie stali na czatach. Wszystkie strzelby zwrócone były na drogę którą rozwidniały brzaski dzienne.
 W mroku krzaków rozmawiały ciche głosy.
 — Czy jesteś tego pewnym?
 — Przynajmniej tak mówią.
 — Więc ma tędy przechodzić?
 — Mówią, że jest w tych stronach.
 — Nie trzeba jej przepuścić.
 — Trzeba ją spalić.
 — Potośmy tu przyszli z trzech wiosek.
 — Tak, ale eskorta?
 — Zabijemy eskortę.
 — Czy tylko pewno przechodzić ma tą drogą?
 — Tak powiadają.
 —Więc w takim razie idzie z Vitré?
 — Czemużby nie?
 — Bo mówiono, że idzie z Fougères.
 — Mniejsza o to zkąd idzie, czy z Fougères czy z Vitré, zawsze idzie od dyabła.
 — Prawda.
 — I trzeba, żeby do niego wróciła.
 — Naturalnie.
 — Więc do Parigné idzie?
 — Zdaje się.
 — Nie pójdzie tam.
 — Nie.
 — Nie, nie, nie pójdzie!
 — Baczność!
 Wistocie roztropność nakazywała przerwać rozmowę, bo już trochę dniało.
 Nagle ludzie ukryci w zasadzce wstrzymali oddech; usłyszano turkot kół i stąpania koni. Wieśnią-