Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/352

dałam właśnie róże, a teraz przychodzę przypatrzeć się dzieciom. Co wy tu robicie?
 Pszczółka to jak gosposia: łaje i śpiewa zarazem:
 Dopóki tam pszczółka bawiła, dzieci nie spuszczały jej z oka.
 Pszczółka zwiedziła całą bibliotekę, przepatrzyła wszystkie zakąty; latała sobie jakby była we własnym ulu; skrzydlata i melodyjna, zwiedziła wszystkie szafy jedną po drugiej, przyglądając się przez oszklenie tytułom dzieł, jakby była kiedyś duchem.
 Ukończywszy swój przegląd, odleciała.
 — Poleciała do domu — zauważył Janek.
 — To robak — rzekł Alanek.
 — Nie, to mucha — odparł Jasio.
 — Musia — dodała Jurcia.
 Teraz Alanek dostrzegł na ziemi kawałek sznurka z węzłem na jednym końcu; wziął drugi jego koniec za pomocą palca wielkiego i wskazującego, zaczął nim wywijać w powietrzu i patrzył na to młynkowanie sznurka z głęboką uwagą.
 Jurcia ze swej strony stała się znów czworonożnem zwierzątkiem i podróżując po podłodze tu i owdzie, odkryła jakiś szanowny wiekiem fotel wypolstrowairy, zjedzony przez robaki i z którego różnemi dziurami wyłaziło włosie. Zatrzymała się przy tym fotelu, rozprzestrzeniła dziury paluszkiem i z zestrzeloną bacznością wyciągała włosy.
 Nagle podniosła palec, co miało znaczyć: — Słuchajcie.
 Dwaj bracia także obrócili głowy.
 Daleki i nieokreślony łoskot rozległ się zewnątrz; prawdopodobnie obóz oblegających wykonywał jakiś ruch strategiczny w lesie. Konie rżały, biły bębny, toczyły się wozy, żelaztwo szczękało, trąby wojskowe brzmiały, nawołując i odpowiadając sobie; zmieszanie rażących uszy odgłosów zlewających się we wła-