Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/35

 I po chwili dodała:
 — Nie mam już mleka.
 — Damy im jeść — zawołał sierżant — i tobie także. Nie o to jednak chodzi. Powiedz nam, jakie są twoje opinie polityczne?
 Kobieta spojrzała na sierżanta i nie odpowiedziała.
 — Czy słyszysz, o co się pytam? Kobieta wyjąkała:
 — Oddano mnie do klasztoru bardzo młodą, ale wyszłam za mąż, nie jestem zakonnicą. Panny w klasztorze nauczyły mnie mówić po francusku. Później podpalono naszą wieś. Uciekaliśmy tak prędko, że nie miałam czasu włożyć trzewików.
 — A ja się pytam, jakie są twoje opinie polityczne?
 — Nie wiem, co to jest.
 — Bo to, widzisz, bywają kobiety szpiegi, a takim się w łeb strzela. No, gadaj. Nie jesteś cyganką, ani włóczęgą? Gdzie twoja ojczyzna?
 Kobieta wciąż patrzyła na mego, jakby nie rozumiała. Sierżant powtórzył:
 — Twoja ojczyzna?
 — Nie wiem — rzekła.
 — Jakto nie wiesz, gdzie jest twój kraj rodzinny?
 — A! mój kraj. Prawda
 — No, gdzież jest twój kraj?
 Kobieta odpowiedziała.
 — Jestem z folwarku Siscoignard, z parafii Aze.
 Z kolei sierżant osłupiał. Przez chwilę milczał zamyślony, potem zapytał:
 — Jak powiadasz?
 — Siscoingnard.
 — Ależ to nie ojczyzna.
 — To mój kraj.
 I po chwili namysłu kobieta dodała: