Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/226

 Nachylił głowę pomiędzy twarze Montauta i Chabota.
 — Słuchajcie — mówił — przychodzę tu w ważnej sprawie; trzeba, by jeden z nas trzech przedstawił dziś Konwencyi projekt dekretu.
 — Nie ja — rzekł Montaut — nie słuchają mnie; jestem margrabią.
 — Mnie także — rzekł Chabot — nie słuchają; jestem kapucynem.
 — I mnie także — rzekł Marat — nie słuchają; jestem Maratem.
 Nastąpiła chwila milczenia.
 Głęboko zamyślonego Marata nie łatwo było wybadywać; Montaut atoli spróbował go zapytać.
 — Jakiegoż to, Maracie, chcesz dekretu?
 — Dekretu karzącego śmiercią każdego dowódcę, któryby dozwolił uciec wziętemu do niewoli buntownikowi.
 Chabot wtrącił.
 — Ten dekret już istnieje, zagłosowano go w końcu kwietnia.
 — Zatem tak jakby wcale nie istniał — rzekł Marat. — Wszędzie, w całej Wandei, każdy pomaga wymykać się jeńcom, a kto ich przechowuje, nie bywa karany.
 — Bo dekret stracił na sile.
 — Należy mu całą moc przywrócić.
 — Bezwątpienia.
 — I zabrać w tym celu glos Konwencyi — rzekł Marat.
 — Nie potrzeba na to Konwencyi — odparł Chabot — Komitet Ocalenia Publicznego wystarczy.
 — Cel — dodał Montaut — będzie dopięty, jeżeli Komitet Ocalenia Publicznego każę rozlepić dekret we wszystkich gminach Wandei, a przytem da jeden i drugi dobry przykład