Strona:PL V Hugo Rok dziewięćdziesiąty trzeci.djvu/177

 — Ale ma jedną wadę!
 To Marat wtrącił te wyrazy.
 — A jaką? — zapytał Cimourdain.
 — Łaskawy — rzekł Marat.
 I Marat mówił dalej:
 — Dzielne to podczas bitwy, a potem miękkie. Bawi się w pobłażanie, przebacza, ułatwia, proteguje pobożność i mniszki, ocala żony i córki arystokratów, uwalnia więźniów i puszcza swobodnie księży.
 — Wielka szkoda — szepnął Cimourdain.
 — Zbrodnia — rzekł Marat.
 — Niekiedy — dodał Danton.
 — Często — dorzucił Robespier.
 — Prawie zawsze — dokończył Marat.
 — Zawsze, gdy ma się do czynienia z nieprzyjaciołami ojczyzny — rzekł Cimourdain.
 Marat zwrócił się do< niego.
 — A cobyś zrobił z dowódcą republikańskim, któryby puścił na wolność dowódcę rojalistów?
 — Byłbym tego samego zdania co Lechelle, kazałbym go rozstrzelać.
 — Albo gilotynować — rzekł Marat.
 — Jakby sobie wybrał — odparł Cimourdain.
 Danton zaczął się śmiać.
 — Dla mnie byłoby to wszystko jedno.
 — Możesz być pewny, że cię jedno lub drugie nie minie — mruknął Marat.
 Wejrzenie jego przeniosło się z Dantona na Cimourdain’a.
 — Tak więc, obywatelu Cimourdain, kazałbyś zdjąć głowę dowódcy republikańskiemu, gdyby się zachwiał?
 — W przeciągu dwudziestu czterech godzin.
 — Zgadzam się zatem z Robespierem — rzekł Marat; — trzeba wydelegować obywatela Cimourdain’a jako komisarza Komitetu Ocalenia publicznego przy