Strona:PL V Hugo Pracownicy morza.djvu/141

 — Sami wiecie, że to nieprawda. Niema strachów na świecie.
 Dom stawał się coraz wyższym i wyższym. Głosy dolatywały coraz wyraźniej.
 Dzieci zbliżały się do rudery.
 Zbliżając się spostrzegły, że w domu było jakieś niby przyćmione światło. Rzeczywiście blatfawe światło rozlane we wnętrzu domu, zdawało się wychodzić ze ślepej latarki: przy takiem oświetleniu zwykli czarownicy oddawać cześć djabłu.
 Podstąpiwszy dość blizko, dzieci stanęły.
 Jeden z malców Tortevalu, ośmielił się zrobić uwagę:
 — To nie duchy; to białe damy.
 — A co tam wisi przy oknie?
 — Coś nakształt postronka.
 — To wąż.
 — Stryczek wisielca, rzekł z powagą Francuzik. Takie rzeczy przydadzą się duchom. Ale ja w nie nie wierzę.
 I w trzech susach stanął pod ścianą rudery. To junactwo gorączkowe było złączone z trwogą.
 Dwaj inni, drżąc ze strachu, poszli za jego przykładem, i przytulili się do Francuzika, jeden z prawej, drugi z lewej strony. Dzieci przyłożyły ucha do ściany. Rozmowa wciąż toczyła się w domu.
 Widma tak mówiły zepsutem hiszpańskim narzeczem:
 — Więc rzecz ułożona?
 — Ułożona.
 — Zgoda?
 — Zgoda.
 — Pewien człowiek zaczeka tu i odpłynie do Anglji z Blasquitem.
 — A zapłaci?