dni. Ponieważ księżyc w pełni tą samą stroną zwraca się do słońca co i do ziemi, nów zaś przeciwną stroną, a zatém w ciągu jednego miesiąca w 29½ dni, powoli wszystkie części księżyca zostają od słońca oświecone, przez co dzień na księżycu i miesiąc synodyczny księżyca są jednakowe, to jest: 29 do 30 dni. Każde miejsce na księżycu widzi słońce nieprzerwanie 15 dni nad sobą, i tak długo zostaje pod horyzontem; na całym księżycu są zawsze dzień i noc równe, a oboje trwają po 15 dni. Tak więc jak ogrzewanie na księżycu bardzo jest nierówne, tak światło zachowuje się zawsze jednostajnie, a przynajmniéj we względzie trwałości, żadna strefa nie widzi słońca dłużéj jak druga. Że jednak ten czas dosyć długo trwa, więc można powiedzieć, że każde miejsce księżyca, jeżeli tam pomiędzy temperaturą dnia i nocy podobna różnica jak u nas zachodzi, w czasie miesiąca, który oraz jest dniem jego, wszystkie pory roku odbywa, ma również lato jako téż i zimę z 15 dni złożoną, i że jego wiosna i jesień, z rannemi i wieczornemi godzinami, które tam 30 razy dłużéj trwają, przypada. Obrót codzienny jest bowiem na księżycu 30 razy powolniejszy, niżeli na ziemi, a w czasie 30 dni widzą mieszkańcy księżyca tylko raz wschodzące i zachodzące słońce i wszystkie gwiazdy. Mieszkańcy środka obróconéj do nas
