Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/546

wały mu ślina i krew, które obcierał rękawem Kaftana. Drugi strzepywał z chałata włosy, wyrwane z głowy i brody.
 — Nadzorca! — surowo zawołał komendant.
 Wystąpił silny, piękny mężczyzna.
 — Niepodobna utrzymać, ani dać sobie rady, wasze błagorodie — odrzekł nadzorca, wesoło uśmiechając się oczyma.
 — Ja ich uspokoję — powiedział zachmurzony komendant.
 — What dod the fight for? (o co się pobili) — zapytał Anglik.
 Niechludow zapytał nadzorcy o powód bójki.
 — O podstawkę. Wziął sobie cudzą — rzekł nadzorca, uśmiechając się ciągle. — Ten trącił, tamten oddał, wydali sobie resztę.
 Niechludow powtórzył Anglikowi słowa nadzorcy.
 — Pragnąłbym powiedzieć im parę słów — zwrócił się Anglik do komendanta.
 Niechludow przetłómaczył, komendant powiedział: „można.” Wtedy Anglik wyjął Ewangelię w skórzanej oprawie.
 — Proszę, przetłómacz im pan to: Wyście się pokłócili i pobili, a Chrystus, który za nas umarł, wskazał nam inny środek zakończenia waśni. Zapytaj ich pan, czy wiedzą, jak według słów Chrystusowych należy postąpić z człowiekiem, który nas obraził?
 Niechludow przetłómaczył słowa i pytanie Anglika.
 — Poskarżyć się naczalstwu, ono rozsądzi? — pytająco powiedział jeden, patrząc z podełba na majestatycznego komendanta.
 — Wytłuc dokumentnie, to nie będzie zaczepiał — rzekł drugi.