Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/402

 — Utyłaś i odmłodniałaś — rzekł brat.
 Jej twarz rozjaśniła się z zadowolenia.
 — A ty zmizerniałeś.
 — Jakże tam twój mąż się miewa?
 — Wypoczywa teraz, całą noc nie spał.
 Wiele byłoby o tem do pomówienia, ale usta milczały.
 — Byłam u ciebie.
 — Wiem o tem. Wyjechałem z domu. Pusto mi i smutno. Nic mi nie potrzeba, więc zabierz, moja droga, wszystkie rzeczy.
 — Powiedziała mi to Agrafina. Byłam w mieszkaniu matki. Bardzo ci jestem wdzięczna. Ale...
 Lokaj hotelowy przyniósł zastawę do herbaty.
 Zamilkli, czekając, rychło służący nakryje.
 Natalia podeszła do stołu i milcząc, zasypała herbatę.
 Niechludow również milczał.
 — Dymitrze, ja wiem wszystko — rzekła Natalka, patrząc na niego.
 — Bardzo jestem kontent, że wiesz o tem.
 — Czy ty masz to przekonanie, że poprawisz ją po takiem życiu?
 Siedział naprzeciw niej i słuchał z uwagą, aby należycie odpowiedzieć.
 — Ja nie chcę jej poprawiać, ale siebie poprawić pragnę.
 Natalka westchnęła.
 — Są na to inne sposoby, oprócz małżeństwa.
 — Ja myślę, że to droga najlepsza. Zresztą wejdę w ten świat, w jakim mogę być prawdziwie pożytecznym.
 — Ja nie sądzę — rzekła Natalka — abyś mógł być szczęśliwym.