Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/311

 — Więc słuchaj. Wieczorem wyścigi. Będziesz?
 — Nie, nie będę.
 — Przyjedź. Swoich koni nie mam, ale trzymam za Grzesiem. Pamiętasz. Konie dobre. Przyjeżdżaj, pójdziemy razem na kolacyę.
 — Nie jadam kolacyi — rzucił Niechludow, uśmiechając się.
 — Cóż znowu? Gdzie idziesz teraz? Podwiozę cię.
 — Do adwokata. Zaraz na rogu mieszka.
 — A wiem. Coś tam masz jakiegoś w więzieniu. Mówili mi Korczaginowie — rzekł, śmiejąc się Szenböck. — Wyjechali już. Co takiego? Opowiedz.
 — Tak jest rzeczywiście. Ale gdzież opowiadać na ulicy.
 — Wiem, wiem. Zawsze byłeś dziwakiem. Więc słowo — przyjedziesz na wyścigi?
 — Nie mogę... i nie mogę i nie mam ochoty... Nie gniewaj się na mnie, mój kochany.
 — Gniewać się! Gdzie stoisz? — I twarz jego spoważniała, namyślał się, jakby chciał coś przypomnieć. W tym wyrazie twarzy była jakaś bezmyślność i tępość umysłu.
 — Zimno — paskudnie, co?!
 — Tak, tak.
 — Sprawunki masz? — spytał, zwracając się do dorożkarza.
 — Bywaj zdrów, bardzo mi przyjemnie, żem cię spotkał — rzekł Szenböck. I ścisnąwszy krzepko rękę Niechludowa, siadł w dorożkę, machając przed opasłą twarzą ręką w białej, zamszowej rękawiczce i uśmiechając się z przyzwyczajenia.
 — Czyż ja rzeczywiście byłem takim? — myślał Niechludow, idąc do adwokata.
 — Jeśli nie byłem zupełnie takim, to chcia-