Strona:PL Tołstoj - Zmartwychwstanie.djvu/199

I zamyśliła się, w jaki sposób możnaby coś na tem zarobić.
 — To wszystko już przeszło, skończyło się. Teraz ot skazali na ciężkie roboty — rzekła.
 I usta jej zadrgały, gdy wymówiła te dziwne słowa.
 — Wiedziałem o tem i byłem przekonany, że pani jesteś niewinną — rzekł Niechludow.
 — Ma się rozumieć, żem niewinna. Cóż to ja jestem złodziejką, albo rozbójniczką. Tu u nas mówią, że wszystko zależy od adwokata. Że trzeba podać prośbę. Tylko drogo, powiadają, kosztuje.
 — Naturalnie — rzekł Niechludow. — Byłem już u adwokata.
 — Na dobrego niema co żałować pieniędzy.
 — Zrobię wszystko, co tylko można.
 Nastała chwila milczenia.
 Znów Kasia uśmiechnęła się zalotnie.
 — Chciałabym pana poprosić co pieniędzy, jeśli można. Nie dużo — z dziesięć rubli — rzekła.
 — Dobrze... bardzo dobrze — odrzekł zawstydzony Niechludow i sięgnął po pugilares.
 Spojrzała bystro na intendenta, który chodził tam i napowrót po pokoju.
 — Nie dawaj pan teraz, poczekaj aż odejdzie. — Odbiorą.
 Niechludow dostał pugilares w chwili, kiedy intendent odwrócił się, ale nie zdążył oddać papierka dziesięciorublowego, kiedy znów zwrócił się intendent twarzą ku nim.
 Zmiął papierek w ręce.
 — Przecie to kobieta zgubiona — myślał, patrząc na tę tak niegdyś miłą, obecnie oszpeconą opuchłą twarz, z chorobliwie błyszczącemi czarnemi oczyma, śledzącemi bystro to odcho-