Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/82

 — Pan wicehrabia Besnard? — rzekł zbliżając się.
 — Tak, to ja.
 — Na pana czekam.
 Marceli ciekawie spojrzał na niego: był to drab wysoki, rozczochrany, miał na sobie ubiór komisyonera.
 — Czego chcesz? — zapytał.
 — Przynoszę panu pamiątkę.
 — Pamiątkę? Od kogo?
 — Od Łazarza.
 — Nie znam żadnego Łazarza.
 — Ale on pana zna dobrze.
 Marceli nie mógł sobie przypomnieć, gdzie widział tę rozczochraną czuprynę i fałszywe oczy, ale był pewny, że nie pierwszy raz spotyka tego człowieka. Musiał być cudzoziemcem, korsykaninem albo włochem; świadczył o tém jego akcent. Myśl szalona przebiegła przez głowę Marcelemu.
 — Wejdźmy do domu — rzekł.
 — To zbyteczne... Weź pan — dodał, wręczając mu pudełko — to wróci pokój twemu sercu.
 Tak dziwnie wymówił te słowa, że Marceli drgnął... Pokój sercu! Któż był ten człowiek, który umiał czytać w jego sercu?
 — Nie jestem usposobiony do żartów — odparł sucho. — Proszę o pudełko.
 Rozwiązał sznurek, rozerwał papier i, złamawszy pieczęcie przyłożone na pudełku, otworzył je z gorączkowym pośpiechem. Na dnie leżał zwiędły pęk róż polnych.