Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/104

 Nakoniec odsunięto portyerę i w pokoju stanał Marceli w towarzystwie agenta. Powieki miał zaczerwienione od bezsenności, sińce na twarzy, ubiór w nieładzie, a na rękach ślady kajdan; wyglądał jak zbrodniarz, nad którym zaciężyła już dłoń sprawiedliwości. Na widok ojca, pochylonego pod brzemieniem wstydu i rozpaczy, Marceli zachwiał się i odwrócił oczy...
 Z osłupienia wyrwał go głos hrabiego Besnard. Starzec wyprostował się, oblicze jego przybrało wyraz nieubłaganéj surowości.
 — Musisz pan wiedzieć, o co jesteś oskarżony?
 — Wiem tylko jedno: chciałem jego zabić — bez wahania odpowiedział Marceli.
 — Zabić cesarza!
 — Nie wiedziałem, że to cesarz... ale gdybym był nawet wiedział... — dodał ciszéj.
 Urwał i, składając ręce, zawołał z rozpaczą:
 — Ojcze! litości! Byłem szalony! Ja ją tak kochałem!
 Starzec zaśmiał się cicho, straszliwie i schylił głowę na piersi... Z miasta dochodził stłumiony turkot powozów i górujący nad nim huk trąb i bębnów: oddział grenadyerów zaciągał wartę w Tuilleries.
 Minister tymczasem przerzucał papiery i zabrał głos:
 — Marceli Besnard, oskarżają cię, żeś miał zamiar zabić cesarza i urządziłeś na niego zasadzkę.
 — To nieprawda.
 — Radbym, żeby tak było... Nie zaprzeczysz jenak, że przez księżnę Carpegna zawiązałeś stosunki z mazzinistami; jeden ze złoczyńców aresztowanych