Strona:PL Thierry - Za Drugiego Cesarstwa.djvu/102

 W przepysznym gabinecie, obitym draperyami ciemnego aksamitu, minister siedział na fotelu przed biurkiem. Nie wstał nawet na przyjęcie gościa i, odpowiadając skinieniem ręki na jego ukłon, rzekł:
 — Proszę, siadaj pan.
 Hrabia Besnard, obrażony tém lekceważeniem, zajął miejsce i odezwał się sucho:
 — Przychodzę na wezwanie Waszéj Ekscelencyi.
 Minister milczał; mizerna jego twarz miała wyraz znudzony i niechętny, z przygasłych oczu nic nie można było wyczytać.
 — Tak, wezwałem cię, mój biedny panie Besnard rzekł nakoniec — jakiż to okropny wypadek!
 Te poufałe słowa, a zwłaszcza ton protekcyonalny, uraziły dawnego prokuratora. „Mój biedny panie”. Od kiedyż to ludzie litowali się nad nim? Podniósł dumnie głowę i odrzekł surowo:
 — Wypadek jest w saméj rzeczy okropnym, ale takie wypadki coraz częściéj się zdarzają... Wybacz pan moję szczerość, ale rząd jest temu winien: nie umie czuwać i nie śmie karać.
 Minister uśmiechnął się i odparł:
 — Czy to ma być nauka? Możesz nam pan oszczędzić tego... O kim mówisz? Czy o wczorajszych złoczyńcach, czy o środowym zamachu? Ja mam na myśli innego winowajcę — Marcelego Besnard, pańskiego syna.
 — Mego syna! A cóż on ma z tém spólnego?
 — Pański syn usiłował zamordować cesarza — z przyciskiem oświadczył minister.
 Hrabia Besnard zerwał się.