Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom II.djvu/187

 Ślady rabusia wytropią szpiegi Arbogasta. Trzeba się odwołać do pomocy króla, aby Fabricyusz nie miał czasu przepaść w lasach allemańskich.
 Juliusz udał się sam do stajni i kazał zaprządz do rydwanu.
 Kiedy senatorowie siadali na wóz, mijał gospodę Rikomer, setnik domowników. Był konno. Ujrzawszy Rzymian, zatrzymał się, jakby się chciał cofnąć. Namyślił się jednak, bo zbliżył się z uprzejmem pozdrowieniem.
 — Pamiętam — zagadnął go Juliusz — iż żyłeś kiedyś z Fabricyuszem w ścisłej przyjaźni. Czy nie masz wiadomości od wojewody Italii?
 Setnik pochylił głowę i poprawiał coś przy cuglach.
 — Z Rzymu nie miałem dawno kuryera — odparł głosem niepewnym.
 Uważnie spojrzał Juliusz na niego, lecz Rikomer odwrócił twarz, przypatrując się szyldowi gospody tak pilnie, jakby go po raz pierwszy widział.
 — I nie wiesz, że Fabricyusz uciekł z Rzymu? — badał Juliusz.
 — Fabricyusz... uciekł z Rzy...mu? — mówił Rikomer pozornie zdziwiony...
 Wzruszył ramionami.
 — Nic o tem nie wiem. Czy by się dopuścił jakiego czynu karygodnego? — pytał.
 Nieznaczny uśmiech przewinął się po ustach Juliusza.
 — Dowiedz się, gdzie Fabricyusz obecnie przebywa — rzekł — i napisz swojemu przyjacielowi, że