Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/204

 Pochwyciwszy świadka swoich upodobań dziecięcych, cisnęła go na posadzkę.
 — Lydia! Zabaw się po swojemu...
 Pies rzucił się z radością na lalkę, a Porcya mówiła dalej:
 — Nie jestem już dzieckiem, nie, nie... Zobaczysz, że potrafię być Rzymianką... Uśmiechasz się ciągle... Jesteś niedobry...
 Kajus Juliusz uśmiechał się, bo przywykł widzieć w siostrze ukochane, rozpieszczone dziecko, z którem nie mówiło się nigdy o sprawach poważnych.
 — Ty, Rzymianką? — wyrzekł, przypatrując się Porcyi z pod czoła.
 — A czemże? — zawołała dziewczyna. — Może Greczynką, Germanką, Syryjką?... O! jak mnie twój niewierny uśmiech boli...
 Ukryła twarz w dłoniach i zaczęła szlochać.
 — Porcyo! dziecino moja, siostrzyczko! — mówił Kajus serdecznie, obejmując głowę siostry. — Ty wiesz, że nie chciałbym zranić twojego serduszka... Tak mnie martwisz...
 — To dlaczego nie chcesz wierzyć, że potrafiłabym być Rzymianką...
 — Ale wierzę, wierzę, wierzę... Tylko nie płacz...
 — Wierzysz?... Naprawdę?...
 — Otrzyj łzy, a uwierzę natychmiast.
 — A nie nazwiesz mnie już nigdy dzieckiem?
 — Jeżeli ci to sprawia przyjemność, będę cię odtąd nazywał matroną.
 — Zaraz matroną... Tak nie chcę...