Strona:PL Teodor Jeske-Choiński Ostatni Rzymianie Tom I.djvu/135

 Trzeba skrępować koniecznie gwałtowność tego gorliwego sługi cesarskiego...
 — Twoja młodość widzi burzę tam, gdzie świeci słońce dnia pogodnego — wyrzekł. — Wszystkie pogrzeby bywają w Rzymie uroczyste, o czem przekonasz się naocznie, gdy pobędziesz dłużej między nami.
 — Na zwykłe pogrzeby nie ściąga cała Italia — odparł Fabricyusz.
 — Italia spieszy zawsze do stolicy, gdy się spodziewa niezwykłego widowiska.
 — Wszelkie liczniejsze zebrania wywołują nieporządki, których końca nie można przewidzieć.
 — Jest w mocy twojej zapobiedz tym nieporządkom.
 — Nie masz prawa żądać ode mnie, ażebym służył sprawie bogów, których nie uznaję.
 — Ale mam prawo żądać od ciebie, od sługi cesarskiego, żebyś szanował spokój boskiego i wiecznego imperatora.
 Wojewoda spojrzał zdziwiony na prefekta. On przypomina mu obowiązki sługi cesarskiego, on, naczelnik zuchwalców, opierających się woli imperatora?
 Czując nową zdradę w słowach prefekta, milczał Fabricyusz.
 A prefekt mówił dalej:
 — Wroga postawa wojska podrażniłaby niezawodnie namiętność tłumów, które, jak się sam przekonałeś, napłynęły tak obficie do Rzymu, iż szczupła załoga Rzymu poniosłaby w boju ulicznym niewątpliwie klęskę, za coby ci nasz boski pan nie był