Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom III.djvu/039

tarzysku chrześcian nietylko grzebią umarłych, lecz biją także żywych.
 Publiusz budził się właśnie, kiedy Serwiusz stanął nad jego łóżkiem.
 — Znalazłeś Tusneldę? — zapytał.
 Spojrzawszy uważniej na przyjaciela, dodał:
 — Walczyłeś o nią?
 Serwiusz nie mógł z siebie wydobyć ani słowa. Otwierał usta, jak ryba, wydobyta z wody, pracując piersią. Brakło mu tchu...
 — Spotkało cię nieszczęście? Uprowadzili ją, zamordowali? — zawołał Publiusz, zrywając się z posłania.
 — Tusnelda i Mucya w więzieniu! — wybuchnął Serwiusz.
 — W więzieniu? Mucya?
 — Chrześcianie... prefekt miasta... cmentarzysko...
 — Mów wyraźnie, abym cię mógł zrozumieć...
 — Ujęli je na cmentarzu chrześcian...
 — Kto, kogo?
 Publiusz pochwycił Serwiusza za ramię.
 — Jakieś nieszczęście odebrało ci przytomność — mówił. — Obudź się, zbierz siły!
 — Skrępowali je... uprowadzili... powlekli... — odpowiedział Serwiusz, padając na krzesło. — O, Publiuszu, jaki ten wasz Rzym okrutny!...
 Zakrył twarz rękami i milczał, oddychając z trudem.
 — Mów, mów — nalegał Publiusz.
 — Zaraz... zaraz... — mruknął Serwiusz.