Strona:PL Teodor Jeske-Choiński-Gasnące słońce Tom I.djvu/143

śmiawszy się pospołu z innymi, wyciągnął swoje chude, ubielone ramiona i odparł:
 — Jeszcze one dość silne, aby ciebie w gorącym objąć uścisku. Może pozwolisz...
 Lidya odsunęła się żywo od niego.
 — Obejmuj swoją celniczkę, która zapłaciła za twoje uściski milionami — zawołała.
 — Za purpurę, za purpurę — poprawił Mucyusz.
 — Senator! — roześmiała się Lidya. — O czem ty radzisz na Kapitolu?
 — O tem, żeby takim srokom, jak ty, poobcinać zbyt długie języki.
 — Widzę, że nie zginiesz, gdy stracisz miliony celniczki. Zapuścisz brodę, ubierzesz się w dziurawy, brudny worek i będziesz udawał mędrca. To teraz popłaca.
 W tej chwili ukazał się na progu sali trzydziestokilkoletni mężczyzna, przyodziany w ciemny płaszcz filozofa. Ostatnie słowa Lidyi, które posłyszał, wywołały na jego wązkich, ironicznie złożonych wargach uśmiech przelotny.
 Skłonił się i obrzucił purpuratów rzymskich szyderskiem spojrzeniem. Pogarda błysnęła w jego małych, przenikliwych oczach.
 — Oto i Lucyan — odezwał się Marek, witając gościa. — Nie braknie już nikogo. Możemy zacząć.
 Klasnął w dłonie.
 Na znak ten odezwała się ukryta za kotarą orkiestra, składająca się z fletów, cytr i piszczałek. Przy dźwiękach marsza wojennego przeszło towarzystwo do sali jadalnej, którą służba skropiła wonnemi olejkami.