Twoich zastępów nikt nie przemoże —
Twoja jest ziemia i twoje morze!
I twe korony
Północnej strony!
Zwycięstwo w morskiej waży się szali,
A morze żąda, by mu śpiewali
Rycerskie dzieje
I epopee!
A to wybrzeże,
Co lądu strzeże, —
Te skalne ramy —
To epigramy,
Co w dziejów biegu
Zstępują z brzegu,
Podając światu
Treść poematu!
„Bleking“ ma w tarczy trzy dęby hoże,
Z zielonych brzegów szumiące w morze; —
To są ze starej sagi ujęte,
Z czasów Hildura[1] — te dęby święte!
Wznieś żagle ducha — i w wichrów loty
Puścimy okręt w dziejowe grzmoty,
W falę wspomnienia — w Miölnera gromy
W on czas rycerzy — w on czas ruchomy,
W którym w oddali
Na każdej fali
Znaczyły kroki
Zwycięskie smoki!...
Bleking z wysokiej północy bierze, —
Z norwegskiej ziemi swoje rycerze, —
Ztamtąd zwycięskie Wikingi schodzą,
Czynem po morzach swój ród wywodzą,
Którym zwycięzko — szczęśliwie — śmiało
Norwegskie plemię zapanowało!
Och panuj, Skandyo![2] w Sundów błękicie,
W zielonych ziemiach, — w chwały zenicie! —
Grunt naszych dzielnic zwarty żelazem,
Żelazo zawdy walki obrazem.
Panuj więc ziemi i panuj wodzie!
- ↑ „Hildur.“ (Hildr, Hild) Walkyrya, mitologiczna dziewica rycerska — tak nazwana dziewica tarczowa — była duchem czyli geniuszem orężnym, żoną boga wojny, którą w słynnym poemacie „Helerid Brinhildar“, wyjętym z Eddy, po kilkakroć „Dziewicą pod Chełmem“ nazywają. — Stare Sagi mitologiczne okolicy Blekingu bardzo wiele poetycznych wspomnień o tej rycerce fantastycznej zawierają, przypisując jej, jakoby początek rozwoju i wzrostu historycznego tej okolicy; jest to, że tak powiem, mitologiczna patronka prowincyi. Tegnér w fantazyi swojej podróżnej, dotykając tego wybrzeża, robi aluzyą do Sag miejscowych o początkowych osadach Blekingu.
- ↑ „Skandya“ poetyczne skrócenie Skandynawii — jak „Svea“ zamiast Szwecya, „Dana“ zamiast Danja, „Norre“ zamiast Norwegia.
