»Młodej Iduny[1] piersi drżą roskoszą,
»Lśniąc z pod jedwabiu uroczym promieniem.
»I tu jest jedwab, pod którym ze drżeniem
»Dwa młode alfy roskosznie się wznoszą!
»Chlubi się Frygga[2] promienistem okiem,
»Sinem, jak niebios lazury wiosenne...
»I ja znam oko! przy niém światło dzienne
»Wyda się szarym, zamglonym pomrokiem!
- ↑ iduna, bogini młodości, żona braga (boga poezyi i muzyki) syna Odyna i Fryggi, piękności była zachwycającej. Ale jej znaczenie między bogami zasadzało się najbardziej na jabłkach cudownych, które posiadała i któremi starzejących bogów odmładzała. Myth o małżeństwie młodej i wiernej Iduny ze starym ale mądrym i czerstwym Bragiem, zdaje się być symbolem owego zjednoczenia młodzieńczego zapału z dojrzałością zdań i pomysłów, jakie prawdziwemu poecie do późnej starości towarzyszy. —
- ↑ frygga, żona Odyna, królowa bóstw skandynawskich, jest piękną i zarazem majestatyczną. Jej jako królowej nieba, usługują trzy boginie — dziewice: fulla, (o wijących się włosach, które czerwoną wstęgą związuje) doziera jej gotowalni; hlina, czuwa nad osobami, które Frygga przed niebezpieczeństwem zasłonić pragnie, i gna, posłannica jej do wszystkich światów. Ta ostatnia odbywa swe podróże konno, na Hofwarpnerze, wierzchowcu dzielnym, który zarówno szybko pędzi po powietrzu, jak po wodzie. Pałac niebieski Fryggi nazywa się Fensal. Z dzieci, których Odynowi powiła, najznakomitszy jest balder, bóg światła i dobra, do którego istnienia przywiązane są losy bogów i ludzi (patrz Wstęp § 12. „Rzut oka na mytologią skandynawską).“ —
mienia ludzkiego) wydalił się był razu jednego z Folkwangu na Ziemię, dla odwiedzenia swych krewnych, i długo do nieba nie wracał, — stęskniona Freja zamienia się w sokoła, oblatuje całą ziemię, i jęcząc boleśnie, wylewa łzy rozpaczne, które natychmiast, stają się złotem czerwonem. Nawet córka, którą swemu Odowi powija, Hnossa, (przewyborność), tak jest piękną i zachwycającą, że wszystko co na ziemi pięknego i czarującego się pojawia, nosi imię tej córy. — Muzykę i śpiew lubi Freja namiętnie. Odbywając podróże, używa zwykle rydwanu, do którego dwóch wielkich kotów zaprzęga. Z mnóstwa nazw, jakie od różnych narodów ta bogini otrzymała, imię, Wanadis (Vana-dis, bogini Wanów) najczęściej się w poezyi skandynawskiej spotyka. Jak w południowej Europie piąty dzień tygodnia (Piątek) mianowano od imienia planety, dniem Wenery, (Veneris dies — Venerdì — Vendredi), tak i w północnej tenże dzień nazywał się dniem Frei (szwedz. Frejdag, ang. Frïday, niem. Frejtag), i był zarazem dniem tygodnia, w którym ofiary jej składano.
