Bronią zaczepną były głównie: miecze i dzidy, odporną — pancerze, szyszaki i tarcze. Te ostatnie służyły do rozmaitego użycia. Na nich podnoszono na tyngu obranego lub potwierdzonego konunga, unoszono poległych bohaterów do miejsca ich wiecznego spoczynku; tarczami różnej barwy, jakby niniejszemi chorągwiami, oznaczano różne oddziały wojska; w uroczyste dni zdobiono niemi sale ucztowe i okręty. W chwili niebezpieczeństwa dla konunga, lub dla ukrycia go od niepogody, formowano z nich twierdzę pod imieniem sköldborg. Uderzenie mieczem o puklerz czerwony, który był godłem wojny, jak biały pokoju, obwiesczało ludowi o wypowiedzianej wojnie i t. d.
Walcząc w otwartym boju z nieprzyjacielem i ginąc z jego ręki, pewnym był wojownik skandynawski, że dostąpi zbawienia, że po śmierci przeniesie się z Walkiryją do Walhalli (przyp. 4 pieśń I), pałacu Odynowego, gdzie ze spółwybrańcami (Enherjami) bić się i bankietować będzie codziennie. Ale, w razie niemożności spotkania takiego zgonu, w którymby, przelewając krew swoją, mógł zejść ze świata, udawał się do innych sposobów legalnych, zwyczajem i przykładem uświęconych. Lud prosty rzucał się wesoło z wysokości na ostre skały, i na nich wisząc, ducha wyziewał. Wyższe osoby, jak konungi, jarły i w ogólności wikingi, spełniali nad sobą w wieku zgrzy-
