Strona:PL Tegner - Frytjof.djvu/20

utrzymawszy dawne imię Olympu, tak i skandynawski pierwiastkowy Asgord zamienia się na inny, wznosi się nad ziemię, osiada śród gwiaździstego stropu niebios, i już aż do skończenia świata (do Ragnareku) takim pozostaje.
 Nowy ten Asgord tak się przedstawia.
 W przestrzeni oświetlonej słońcem, księżycem i gwiazdami wznosi się spaniałe i ogromne drzewo, Wiąz-Igdrazyl, zwany też Drzewem Czasu. Trzema korzeńmi sięga on Asgordu, Niffelhemu i krainy olbrzymów, konarami ocienia wszechogrom, sczytem wylatuje nad gwiazdy. U korzenia, który kryje się w Niffelhemie, siedzi Duch-Kusiciel, potworny smok Nidheg. Nad drugim, co się w krainie olbrzymów zagłębia, leży należące do Mimera, boga mądrości, źródło, którego woda pijącym mądrości udziela; nad trzecim, który zstępuje do dawnego Asgordu, wisi wypukły, trójkolorowy most Bifrost (tęcza), po którym i bogowie na obrady i zmarli bohaterowie do nieba wstępują. W pobliżu Igdrazylu, w pięknej kwiecistej dolinie, obradują codziennie bogowie. Tam jest źródło Urdy, którego woda za najczystszą i najświętszą się uważa. Pod Igdrazylem mieszkają w pięknym pałacu trzy Norny, władczynie losów nieba i ziemi, z rodu olbrzymów — surowe ale sprawiedliwe wypełnicielki woli Alfadera, którą, z tablic złotych przez Asów utraconych, na swoje tarcze w znakach runicznych przeniosły. W różnych częściach Asgordu mieszkają bogowie i inne nadprzyrodzone twory za zezwoleniem Odyna. Najwyraźniej atoli oznacza Edda owe przestrzenie niebieskie, przez które słońce w ciągu roku przechodzi, a zatem te, które znakom zodyaku odpowiadają. O nich powiemy niżej.
 Teraz poznajmy obradujących codziennie w pobliżu Igdrazylu u źródła Urdy bogów i assystujące im boginie.