Strona:PL Tegner - Frytjof.djvu/18

listą); ze krwi olbrzyma — ocean i jeziora; z kości — góry skaliste; z zębów i potłóczonych kości — kamienie; z mózgu — chmury i obłoki etc. Lecz że tak urządzony świat niema jescze oświetlenia, prócz wylatujących z Muspelhemu iskier i płomyków, trzej stworzyciele zbierają latające po przestrzeni ognie, zwijają je w kule, i osadzają: jedne nieruchomie na sklepieniu niebieskiem, aby zawsze w jednostajnej były od siebie odległości (gwiazdy), drugim rozkazują krążyć pod stropem i oświecać niebo i ziemię (słońce, księżyc, planety i komety). Udają się potem na brzeg morski, gdzie spostrzegają dwa drzewa nowourosłe: jesion (ask) i olchę (embla); z jesionu tworzą pierwszego mężczyznę, z olchy pierwszą niewiastę, i nadają im imiona Ask i Embla. Tym prarodzicom ludzkiego plemienia udziela Odyn duszy i życia, Wile — rozumu, We — oblicza, mowy, słuchu i wzroku. Taki jest początek ludzi. Co się zaś tycze olbrzymów, istot przedstawiających Zło, jako potęgę Dobru przeciwną, to ich pochodzenie opisuje się inaczej. Pewnego razu gdy Ymer snem się pokrzepia, nagle potnieje i wydaje z siebie troje dzieci. Z pachy lewej mężczyznę i kobietę, z nóg innego mężczyznę; z tego ostatniego mnoży się ród olbrzymów, który jednakże, po zabiciu Ymera, w rozlanym ze krwi jego potopie ginie, oprócz jednego — Bergelmera. Ten, dopadłszy ze swą rodziną ogromnej łodzi, przybija na niej do wysokiego miejsca i staje się protoplastą nowego pokolenia olbrzymów, tem zaciętszego w gniewie przeciw bogom.
 Po dopełnieniu dzieła stworzenia, Odyn, We i Wile zlewają się w jedną istotę boską, w osobę Odyna (Odin, Wodan, Guodan, Gud-Gott), na którą przechodzi cała wszechmocność Alfadera. Ztąd wyrazy Odyn i Alfader w poezyi skaldów stają się jednoznaczne. Ziemia (w poe-