Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/71

 I sen i troskę, jak od śniegu bialej
 Lśnią się, zimniejsze od deszczu i rosy;
 Iżby cierpieli chociaż jedną chwilę,
 Jak my i innych biednych stworzeń tyle,
 Iżby jak ludzkie padali pokosy.

 Lecz my nie znamy ich; ci wielbią Boga,
 Mówiąc: bogowie są łaskawi; zasię
 Inni pytają: czyś go widział? Sroga
 Żagiew tchów jego czyliż ust twych krasie
 Zadała koniec? Jak słońca pożoga,
 Spaliła-ć oczy? Nikt w czasie
 Dni swych nie widział, by on nad innemi
 Wzlatywał bóstwy stopy bezskrzydlnemi,
 Nieodzian suknią śmierci ni żywota,
 Nienasycony, obcy dniom i nocom,
 Pan, co miłością i zawiścią miota,
 Co gwiazdkę daje, słońce wziąwszy mocą;
 On, co dla ciała, dla tej kupy błota,
 Stwarza bezpłodną niewiastę sierocą
 Z duszy, z olbrzymich członków garść płomienia
 Czyni, a szczyptą piasku dławi morze;
 On, co niebieskie rozwiewa sklepienia,
 Żądzę, swe dzieło, bije wstydem, zorze
 Pochłaniać każe mrokom, dzień przemienia
 W noc, gasząc ognie w płomiennym przestworze —
 On, co bez miecza i bez rózg nas zmógł,
 On, zło największe, Bóg!