Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/48

 Ze choć mój rozum nie jest tak zaostrzon,
 Chociaż zwyczajem kobiet prząść nie umiem
 Takich słów słodkich ni stapiać, by w ogniu,
 Giętkich, podatnych myśli ludzkich, przecież,
 Czyniący dobrze i wielbiący bogów,
 Mam zmysł, by widzieć jasno, co jest słuszne.
 Kogo bogowie miłują, a zasię
 Kim pogardzają, każdy człek to widzi
 I sam w stosownej ukorzy się chwili,
 Serce zamknąwszy w karby. I ja wielkie
 Widziałem rzeczy, jak mówisz, a przedsię,
 Gdy po raz pierwszy między naciągnięte
 Liny zachodni wiatr porwał nam żagiel,
 A ku wschodowi odrzucił nam wiosła,
 Gdy śnieżno-lśniącą pianę nieść rozpoczął
 W twarze żeglarzy i gdy pierwsza bruzda
 Tego dziewiczo-zielonego morza
 Jęła się ciągnąć za krającym pługiem,
 Ciosanym w jodle, aby wraz się zamknąć,
 Jak się zamyka warga, jak się nasze
 Ucisza serce, kiedy sen głęboki
 Dech nam przytłumi, — wraz się zamykając,
 Lśniła, jak włosy Nereid i drżące
 Usta lękliwym otwierała bogom,
 Co z bezsłonecznej, głośnej wstając głębi,
 Patrzyli na nas przez gasnące fale
 I mgławe światło, — wówczas, gdyśmy wzrokiem,
 Jak gdyby ludzką ręką, pochwycili