Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/25

 Wroga ołtarzom bez krwi, ognia, wina.
 Spożyj go teraz, twej bowiem ofiary
 Dym, krwią barwiony, przecina mrok świtu;
 A i dziewiczą różę twoich dziewic,
 Tę arkadyjską Atalantę, piękną,
 Jak śnieg, o duszy czystej, jak śnieg biały,
 O stopie lotnej, jako powiew wiatru,
 Przywiodłaś tutaj z leśnego Menala
 I ziem ladońskich — przywiodłaś ją grzbietem
 Gór nieruchomych i ruchomem morzem,
 A z nią i króla niejednego w zbroi
 I bohaterów, czoło mężów, bogom
 Podobnych w walce. Ponadto z Etolii
 I kwietnich pastwisk Lelancyi, od kresów
 Tych niw wydatnych, które ongi Zewsa
 Syn wydarł rzece i hukowi morza,
 Kiedy się w róg swój zapadł bóg szalony
 I, sycząc z gniewu, uciekał wrzącymi
 Tory swych brodów, jasne zostawiając
 Pola, co nagle poczęły w gorącem
 Parować słońcu; z brzaskiem dnia, z tych krain
 Świeże ci wieńce przyniosły dziewice
 I nadobniejsze jeszcze włosów zwoje,
 Przepyszne, kwiatem przetykane sploty,
 Podobne kwiatom, i hymny ci czyste
 Nucą, ofiarę dając nieskalaną.
 Lecz mnie od spraw tych dzieli czas; ty jednak
 Udziel mi swojej pomocy, nie poskąp