Strona:PL Swinburne - Atalanta w Kalydonie.djvu/107

 Widzą już koniec wszystkiego na świecie,
 Już nie otworzę ust, pokąd nie umrę.

PÓŁCHÓR. Jęk przez nią w grodzie tym gości,
 We łzach skąpane drogi;
 Ni strojna w pas oblubienica,
 Nadobne podniosła lica;
 Płacze, a niema litości,
 Drży cała, a nie zna trwogi.

PÓŁCHÓR. Jej oczy jako blask słońca,
 Jej czoło, jak dzionek świeży;
 Pas ją ozdobił bogaty
 I mnogofałdne jej szaty —
 Lecz sława dobiegła już końca,
 Potęga jej w gruzach już leży.

PÓŁCHÓR. Po ogień sięgnęły jej dłonie,
 Usta jej płomień syciły,
 Usta, co grały świetniej
 Od grania dźwięczących fletni;
 Od tchów jej ognisko rozpłonie,
 Od żądzy wszechmocnej siły.

PÓŁCHÓR. Ręką pochwyci łuczywo,
 Zagwią potrząsa płonącą;
 Z oddechem tak walczy, znużona,
 By człek, co za chwilę już skona;