Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/88

liście lampy!... — zawoła! Bakałarz, zrywając się gwałtem ze stołka.
 — Odwiążcie go, niech wstanie, niech idzie. — rzekł Rudolf.
 Słudzy zdjęli więzy Bakalarza. Podniósł się nagle, stąpnął jeden krok, wyciągnął ręce przed siebie, potem upadł na fotel, wznosząc do nieba ręce.
 — Dawidzie, daj mu pugilares.
 Murzyn włożył w drżące ręce Bakałarza pugilares.
 — Masz tu dosyć pieniędzy, — mówił dalej Rudolf, — dosyć na całe życie... możesz sobie niemi zapewnić schronienie i chleb do końca dni twoich... Teraz jesteś wolny, idź i żałuj...
 — Ślepy!... Ślepy... Ślepy... Boże! więc to prawda!..
 — Jesteś wolny... masz pieniądze... idź...
 — Nie mogę odejść... Gdzie pójdę?... nic nie widzę... O! śmierci! wolałbym śmierć... — — krzyknął w rozpaczy Bakałarz. — Być na łasce wszystkich! bać się wszystkiego... Teraz lada dziecko mnie pokona... Okradną mnie, — rzekł zbójca.
 — Okradną! z jakąż bojaźnią wymówiłeś te słowa, ty, coś sam kradł... Idź!
 — Na miłość Boga! — błagał Bakałarz, — niech mnie kto odprowadzi!... Cóż pocznę na ulicy? O! przez litość, zabijcie mnie!
 — Nie... możesz jeszcze żałować za zbrodnie...
 — Nigdy! nigdy! — wykrzyknął Bakałarz z wściekłością. — O! ja się zemszczę... zemszczę się jeszcze niezawodnie...
 I zgrzytając zębami, rzucił się naprzód i groził pięściami. Lecz zaledwie krok jeden zrobił, potknął się i zapłakał.
 Szuryner zbliżył się do Rudolfa i rzekł pocichu:
 — Panie Rudolfie... on zasłużył na to, taki rozbój-