Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/672

 Doktór wyjął z kieszeni sakiewkę, wysypał złoto na dłoń i znienacka rzekł:
 — Kochany Marelu, dosyć pracowałeś, zarobiłeś nareszcie tysiąc trzysta franków, których ci trzeba na ocalenie Ludwiki. Oto są... I doktór rzucił złoto na stół.
 — Ludwika ocalona! — wykrzyknął szlifierz zgarniając złoto. — Lecę do notarjusza!
 — Wejdź — krzyknął doktór.
 Ludwika stanęła we drzwiach, którędy Morel chciał wychodzić. Osłupiały, cofnął się o dwa kroki i wypuścił złoto z ręki. Przez kilka minut spoglądał na Ludwikę z najgłębszem zdziwieniem, nie poznając jej jeszcze, zdawało się iż usiłuje zebrać myśli, potem, zbliżając się coraz więcej, patrzył na nią z ciekawością niespokojną i bojaźliwą:
 — Dobrze... dobrze... szepnął doktór Ludwice, — dobry znak, kiedy pawiem: Wejdźcie, rzuć mu się na szyję i nazwij go ojcem.
 Twarz Morela wyrażała bolesną niepewność, zamiast wlepić oczy w córkę, chciał raczej uniknąć jej widoku. Mówił do siebie pocichu głosem przerywanym.
 — Nie!... nie!... to sen!... To nie Ludwika.
 — To nie Ludwika.
 — Wejdźcie! — rzekł doktór donośnie.
 — Ojcze!... poznajże mnie! jestem Ludwika, córka twoja! zawołała zalewając się łzami i rzucając się w jego objęcia, a w tej chwili weszła żona Morela, Rigoletta, pani George, Germain i Pipelelt z żoną.
 — O Boże! — mówł Morel wśród tkliwych pieszczot córki. Nagle zamilkł, uchwycił Ludwikę za głowę, wpatrywał się w nią i wykrzyknął po kilku chwilach wyrastającego ciągłe wyruszenia — Ludwiko!!
 — Teraz będzie zdrów — rzekł doktór.
 — Mężu! drogi mężu! — wołała żona, całując go.
 — Żona! — rzekł Morel, — żona i córka!
 — I ja także, panie Morel, — rzecze Rigoletta.
 — Wszyscy jesteśmy, panie Morel, — dodał Germain.