Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/659

 Hrabina z radością i wdzięcznością przycisnęła rękę Rudolfa do ust i rzekła:
 — Poproś księdza, mój drogi.
 Na znak damy przez Rudolfa, wszedł duchowny, a za nim Murf i baron Graun, świadkowie księcia, książę Lucenay i lord Douglas, świadkowie Sary, na końcu Tom Seyton. Baron Graun odczytał intercyzę, świadkowie podpisali, a gdy się skończył smutny i uroczysty obrzęd, skłonili się w milczeniu i odeszli.
 Zostawszy sam na sam z Rudolfem, Sara, rzekła do niego słabym głosem.
 — Nie staje mi już sił, czuję, że umieram, nie zobaczę jej!
 — Zaraz tu będzie, uspokój się, Saro, zobaczysz ją.
 — Nie mam nadziei, ten przymus... O! trzeba było siły nadludzkiej. Ciemność zachodzi mi na oczy.
 — Saro, słuchaj, słuchaj! zdaje mi się, że jedzie, to ona! ona, córka twoja!
 — Rudolfie... nie powiesz jej... że byłam złą matką...
 Turkot pojazdu rozległ się na bruku dziedzińca. Hrabina tego nie spostrzegła. Już tylko wymawiała wyrazy bez związku; Rudolf schylił się ku niej, przejęty boleścią, ona go nie widziała.
 — Przebaczenia!... widzieć córkę... Jak księżnę pochować...
 Takie były ostatnie słowa ambitnej Sary.
 Nagle wszedł Murf.
 — Mości książę, księżniczka Marja...
 — Nie! — zawołał z żywością Rudolf, — niechaj nie wchodzi. Powiedz Seytonowi, żeby przyszedł z księdzem Bóg nie raczył dozwolić jej ostatniej pociechy, żeby raz uścisnęła swoje dziecię.
 W pół godziny potem hrabina Sara Mac-Gregor żyć przestała.