Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/406

tu znajdziesz, pozwoliłem sobie zapisać ci tę sumę. Przyjmuj ją od przyjaciela, od brata, który już nie żyje“.
 — O! panie Rudolfie! — rzekła Rigoletta zalewając się łzami i oddając list księciu, — serce mi się kraje. O Boże, co za serce!
 — Poczciwy i godny człowiek — odparł Rudolf wzruszony. — Ale uspokój się: Germain, dzięki Bogu, nie umarł; ten testament przedwczesny dowodzi, że cię kochał szczerze; i jestem pewien, kiedyś i ty go pokochasz z całego serca.
 — Lecz oboje jesteśmy tak ubodzy, że może lepiej nie myśleć o tem.
 W tej chwili zastukano do drzwi.
 — Kto tam? — zapytał Rudolf.
 — Chciałbym się widzieć z panią Mathieu — odpowiedział chrypliwy głos.
 Rudolfowi zdawało się, że już słyszał ten głos, wziął więc świecę i otworzył drzwi.
 I odrazu poznał jednego ze zwykłych gości szynkowni pod Białym Królikiem, tak głęboko występek napiętnował jego młodzieńczą.twarz: był to Barbillon.
 Barbillon, który powoził fiakrom, kiedy Bakałarz z Puhaczką jechali do Bauqueval dla porwania Gualezy; Barbillon, zabójca męża mleczarki, która podburzyła cały folwark Annouville przeciw Gualezie.
 — Czego chcesz? — spytał Rudolf.
 — Mam list do pani Mathieu, ale muszę jej samej doręczyć.
 — Tu nie mieszka, spytaj naprzeciwko — rzekł Rudolf.
 Zaledwie Barbillon zapukał do drzwi przeciwnych, kiedy pani Mathieu, tłusta, pięćdziesięcioletnia kobietą, otworzyła je ze świecą w ręku.
 — Pani Mathieu? — zapytał Barbillon.
 — To ja, czego chcesz?
 — Mam list do imości i proszę o odpowiedź. — I chciał wejść do pokoju, lecz pani Mathieu nie puściła go, odpie-