Strona:PL Sue - Tajemnice Paryża.djvu/32

 Tom rzucił znaczące spojrzenie na Sarę i rzekł:
 — Właśnie pod Białym Królikiem.
 — Ale jakże wygląda pański znajomy?
 — Wysoki, szczupły, szatyn, ciemne wąsy...
 — Zaraz, zaraz... tylko co tu był... lecz jakiś węglarz przyszedł po niego i razem wyszli.
 — To oni! — zawołał Tom.
 — Czy sami byli? — spytała Sara.
 — Węglarz wszedł na chwilkę, ten drugi jadł tutaj z Gualezą i Szurynerem — rzekła gospodyni, wskazując tego ostatniego.
 Tom i Sara zwrócili uwagę do Szurynera. Sara spytała towarzysza po angielsku:
 — Czy znasz tego człowieka?
 — Nie. Karol zgubił ślad Rudolfa w tych ciemnych uliczkach, lecz, widząc, że Murf, przebrany za węglarza, kręci się koło tej szynkowni i zagląda w okno, przyszedł nas uwiadomić...
 Bakałarz, patrząc na Toma i Sarę, rzekł stłumionym głosem do Puhaczki:
 — Ten wysoki rzucił pięć franków gospodyni. Już niedługo północ, deszcz pada; ruszmy za nimi i zabierzmy pieniądze.
 — Gdyby ten mały chciał krzyczeć, obleję mu twarz witrjolem — rzekła Puhaczka, a po chwili dodała: — Jak jeszcze raz spotkamy Marysię, wymyję jej twarz witrjolem, żeby się nie pyszniła urodą.
 — Niech mnie djabli wezmą — zawołał Bakałarz — muszę się z tobą ożenić. Któraż kobieta ma takie koncepty...
 Po chwili namysłu Sara rzekła do Toma:
 — Wypytajmy tego człowieka o Rudolfa.
 — Ha, spróbujmy — odpowiedział Tom, a obracając się do Szurynera, dodał: — Przyjacielu, mieliśmy się zejść w tym szynku z naszym przyjacielem, który tu