Strona:PL Sue - Siedem grzechów głównych.djvu/1623

ulicy i prawie naprzeciwko oberży. Po chwili Anglik, zbladłszy okropnie z gniewu zawołał:
 — To on... on niezawodnie.
 — Jest sam jeden — dodał spiesznie Maltańczyk — sam jeden.
 — Wchodzi do naszej oberży.
 — Wszystko nam sprzyja, musiał zostawić w Dieppe swego kanoniera — rzekł Maltańczyk. Jest nas dwóch, a on tylko jeden.
 Russell, olśniony zapewne jakąś niespodziewaną myślą, uderzył się w czoło, jego twarz martwa i wybladła zarumieniła się lekko, iskra szatańskiej radości zabłysła w jego szarych oczach, i rzekł do swego towarzysza głosem dyszącym, w którym przebijała jakaś złowroga nadzieja.
 — Wszakże w każdym razie możemy dzisiaj liczyć na kontrabandzistę?
 — Tak jest, gdyż chcąc sobie zapewnić, w razie potrzeby, środki do ucieczki... powiedziałem mu, ażeby na nas czekał.
 — Jeszcze jest nadzieja — zawołał Russell, dzwoniąc gwałtownie — ufność i odwaga!
 Po chwili oberżysta wszedł do pokoju.
 — Śniadanie pana było wyborne — rzekł do niego Russell — ile się za nie należy?
 — Razem z pokojem, sześć franków.
 — Proszę, a to w dodatku na piwo dla chłopca.
 — Bardzo pan łaskaw, spodziewam się że pan w przyszłości nie pominie mego domu.
 — Niezawodnie; ale powiedz mi, panie gospodarzu, zdaje mi się, że słyszałem pojazd pocztowy, zatrzymujący się przed oberżą. Czy to jaki podróżny stanął u pana?
 — Tak, panie, dopiero co przybył i umieściłem go w pięknym niebieskim pokoju, wychodzącym na ogród.
 — Pewnie to jest jedna z dawnych pana znajomości, bo gościom przyjemnie jest wracać do porządnego hotelu?