Strona:PL Sue - Marcin podrzutek.djvu/502

 — Musi ci być bardzo zimno i nudno w téj piwnicy, — uprzejmie rzekłem zbliżając się ku niemu, — czy chcesz pójść na górę?
 — Idź do licha! ja cię nie znam, — opryskliwie odpowiedział Bamboche.
 — I ja także nie znam cię, ale mam tu wraz z tobą pozostać u Levrassa. Dzisiejszéj nocy kiedy cię bili, słyszałem jak krzyczałeś... i to mię mocno bolało.
 Bamboche roześmiał się i odrzekł:
 — Jaki mi czuły ten s... boli go kiedy innych biją...
 Tak mówił ten dwunasto-letni chłopak... i nie inaczéj wyrażał się w ciągu dalszej naszéj rozmowy, któréj przekleństwa i lżenia zamilczę.
 Równie zasmucony jak zdziwiony odpowiedzią Bambocha, łagodnie rzekłem znowu:
 — Smutno mi było że cię biją; a gdyby też mnie obito... czybyś na to był obojętnym?
 — Owszem cieszyłbym się... bo jużby to nie tylko mnie jednego spotykało.
 — Dla czegóż rmi tak ile życzysz?... wszakżem ci jeszcze nic złego nie wyrządził.
 — To mi tam wszystko jedno.
 — Jesteś więc bardzo złośliwy?
 — Idź precz?...
 — Posłuchaj mię... proszę...
 — Ha! kiedy chcesz... to skosztuj!
 I Bamboche niespodzianie wpadł na mnie zwinny, jak kot; obalił mię na ziemię, schwycił jedną