Strona:PL Sue - Awanturnik.djvu/14

 — A stara już, czy młoda? — dopytywał się de Cronstilllac.
 — Djabli wiedzą — odparł jeden z pasażerów, wyspiarz.
 — Wiadomo tylko — dodał inny — że, gdy przed dwoma laty wróciłem znowu do kolonji po dłuższym pobycie we Francji, miła ta dama pochowała właśnie drugiego swego małżonka i zabrała się do trzeciego, który i roku nie wytrzymał.
 — No.. ten trzeci to nie umarł — zauważył ktoś — tylko gdzieś się zapodział.
 — Na jedno wynosi!
 — Zresztą, pewne, że nie żyje, bo widziano Sinobrodą w ciężkiej żałobie — odezwał się ktoś znowu.
 — Zamordowany!... Własna małżonka go zamordowała! — rozległo się kilka głosów
 — Nieprawda! Poco ludzi obmawiać?! To nie ona!
 — A któżby taki?! Anglicy?
 — Tak, te heretyki przeklęte!
 W sercu de Cronstililac‘a budziły się coraz żywsze nadzieje.
 — Ale czyż doprawdy nikt nie wie nic o wieku tej Sinobrodej? — zaczął znowu.
 — Hm... — odparł kapitan. — Może mieć lat ze dwadzieścia... ale może mieć i ze sześćdziesiąt...
 — Więc jej pan ani razu nie widziałeś?
 — Skąd?... Oszalałeś pan, czy co? — zawołał stary marynarz.
 — Jakto?!...
 — Słuchajcie!... Ten obieżyświat pyta mnie czym widział Sinobrodą! — zwrócił się kapitan do kilku pasażerów, którzy wzruszyli ramionami.
 — Alboż to pytanie jest tak dziwne? — zapytał de Cronstillac.
 Kapitan uśmiechnął się.