Strona:PL Sue - Żyd wieczny tułacz.djvu/894

 Ledwo wymówił te słowa, gdy drzwi do wielkiej izby, z której wchodziło się do tej stancji, otworzyły się ze strasznym łoskotem.
 — Otóż ich macie, — zawołał karczmarz, załamując ze strachu ręce.
 Potem, skoczywszy do Oliviera, wypchnął go, iż tak powiem, oknem, bo, nogą jedną stojąc na futrynie, robotnik jeszcze się wahał.
 Kamieniarz, wzrostu i siły herkulesowej, mający głowę przewiązaną czerwoną chustką, której końce spadały mu na ramiona, okryty starą kozią skórą, wywijał grubemi żelaznemi kleszczami, i zdawał się dowodzić wyprawą; z zaczerwienionemi oczami i z groźną dziką fizjognomją, ruszył ku stancji, udając, że chce odepchnąć Moroka, i wołając piorunującym, głosem:
 — A gdzież tu są Żarłoki!... Wilki chcą ich zjeść.
 Karczmarz otworzył co żywo drzwi do stancji, mówiąc:
 — Niema nikogo, moi przyjaciele... nikogo niema... sami zobaczcie.
 — Prawda! — rzekł kamieniarz zdziwiony, obejrzawszy się wkoło po stancji — a gdzież oni są? Powiedziano nam, że jest ich tu z piętnastu. Albo musieliby pójść z nami do fabryki, albo byłaby batalja, a Wilcy byliby kąsali!
 — Byleby tylko Wilcy nie zlękli się Żarłoków! — dodał Morok.
 — Ponieważ podejrzewasz nas o strach... ty pójdziesz z nami i zobaczysz, jak się spotkamy! — zawołał straszny kamieniarz piorunującym głosem, postępując ku Morokowi.
 I mnóstwo głosów odezwało się za kamieniarzem:
 — Wilcy mieliby się ulęknąć Żarłoków!
 — To się nigdy jeszcze nie zdarzyło.
 — Bitwa!... bitwa!... i koniec na tem.